Deel 9 17 juli 2023

Sinds Rutger weet dat de puppy van hem zal zijn is zijn humeur een stuk beter. Die middag had hij samen met Pam nog een hele tijd met Bella gespeeld op het gras veld achter de kennels. Bella had flink rondgerend en was tegen hem opgesprongen alsof ze hem vertrouwden, vanaf het moment dat ze hem had gezien. Ze hadden gespeeld tot Bella moe was en aan zijn voeten was komen liggen om uit te hijgen. Voorzichtig had Rutger haar opgepakt en Bella op schoot genomen. Een hele tijd had hij met Pam en Bella zo op een bankje gezeten. Bella was bij hem op schoot in slaap gevallen. Pam had haar telefoon gepakt en een foto van hun drieën gemaakt en die naar hem doorgestuurd. Toen het tijd was om te gaan had hij Bella terug gedragen naar haar hok. Nog even had ze haar oogjes geopend, toen hij haar terug had gelegd op het kussen. Ze had tevreden gegromd, zich opgerold tot een balletje en had verder geslapen. Pam had zijn hand weer vast gepakt en hem lachend aangekeken. ‘Voordat je het weet is het volgende week en mag je haar meenemen,’ had ze gezegd. Afgelopen week was een drukke maar ook hele leuke week geweest. Iedere dag was hij even bij Bella gaan kijken, zodat ze aan hem kon wennen en iedere keer was zijn hart een beetje meer gesmolten. Ze had hem nu al om haar pootje gewonden en dan was ze nog niet eens bij hem. Madelief was ook een keer mee geweest naar Bella en aansluitend waren ze spullen gaan kopen voor Bella. Hij had zelf een lijstje gemaakt van wat hij allemaal nodig had om haar te kunnen verzorgen. Ze hadden een halsband, een riem, een mand, speeltjes, een kussen, een dekentje, brokjes en beloningssnoepjes voor haar gekocht. Tot slot had hij ook nog een knuffeldier voor haar uitgezocht, die nu in de hoek van haar mand op haar lag te wachten. Al een aantal keer had Rutger de spullen voor Bella door zijn handen laten gaan en was er een grote glimlach op zijn gezicht verschenen. Hij zou er voor zorgen dat Bella een fijn leven bij hem zou krijgen. Zo meteen zou hij haar op kunnen gaan halen en het enige wat er nog hoefde te gebeuren waren een paar papieren die getekend moesten worden. Zijn moeder zou hem op komen halen en Pam zou ook naar het dierenasiel komen speciaal voor hem. Als hij de laatste week aan Pam dacht kreeg hij het warm. Ze was leuk. Iedere keer had hij naar de foto gekeken die ze van hun drieën had genomen en hij had zich voorgesteld hoe het zou zijn om een vriendin te hebben. Hij had het er alleen met Madelief over gehad en die had hem grijnzend aangekeken. ‘Fijn voor je Rutger, dat je het met iemand zo goed kunt vinden. Ik hoop dat er meer uit voort mag vloeien voor je,’ had ze tegen hem gezegd. Een blos was op zijn wangen verschenen en hij had snel een slok van zijn koffie genomen om te verbergen dat hij moest blozen. De bel gaat en hij trekt de deur open. ‘Hoi mama,’ hij geeft haar een knuffel. ‘Ben je klaar om te gaan?’ ‘Ja, ik heb Bella’s riem haar dekentje, een van de speeltjes en een zakje brokjes. Ik kan niet wachten om haar op te gaan halen.’ ‘Mooi zo, kom mee ik denk dat Bella ook niet kan wachten tot ze met jou mee kan naar huis.’ Rutger zou willen dat zijn moeder sneller zou rijden, maar zijn moeder is er de chauffeur niet naar en rijdt met de aangegeven snelheid naar het asiel. Zodra de auto stopt stapt hij gehaast uit. ‘Doe nou eens rustig Rutger. Bella loopt niet weg en jij mag de komende veertien jaar voor haar zorgen, dus je zult nog heel veel tijd met haar ver brengen.’ Hij houdt iets in tot zijn moeder de auto heeft afgesloten en loopt dan haastig het hek door. Pam is er al en zwaait naar hem, zodra ze hem in het oog krijgt. ‘Bella is er klaar voor hoor.’ ‘Ik ook,’ grijnzend kijkt hij haar aan en Pam geeft hem een knuffel. ‘Zullen we haar eerst gaan halen?’ ‘Ja, dat is goed.’ Rutger pakt haar hand en zijn moeder is het kantoor van Mirjam ingelopen. ‘Hallo Bella,’ roept Rutger zodra ze de kennel inlopen. Rutger hoort enthousiast geblaf en Pam maakt haar hok open. Allebei laten ze zich op hun knieën vallen en Bella springt tegen ze op. ‘Ik ben blij dat Bella bij jou haar gouden mandje heeft gevonden,’ zegt Pam. Ze geeft hem een kus vlak naast zijn lippen en hij ziet dat Pam zich een beetje terugtrekt. Hun gezichten vlak bij elkaar, de spanning zindert in de lucht. Zal ik haar kussen,’ schiet het door Rutgers hoofd. Het moment wordt ruw verstoort, doordat Mirjam en zijn moeder de kennel in komen lopen. Beide trekken ze hun hoofd terug en concentreren zich weer op Bella. ‘Alleen jouw handtekening mist nog, Rutger. Dan is Bella officieel van jouw,’ zegt Mirjam. Zowel zijn moeder als Mirjam lijken niks meegekregen te hebben van het moment hiervoor en hij is er blij mee. Zijn moeder hoeft nog van niets te weten. Rutger doet Bella haar halsband om en maakt de riem eraan vast. ‘Klaar om te gaan Bella?’ Bella blaft en loopt met hem mee. Met zijn allen lopen ze naar het kantoortje van Mirjam en Rutger zet zijn handtekening. ‘Gefeliciteerd, Rutger. Nu is Bella officieel van jouw. Ik hoop dat ik haar af en toe nog eens zie, want het is een lieverdje.’ Zal je goed voor haar zorgen?’ Mirjam kijkt hem aan, terwijl ze zich door haar knieën laat zakken om Bella nog een keer te aaien. ‘Dat zal ik zeker, Mirjam. Ik heb afgelopen week alles in huis gehaald om haar een heerlijk leven te geven. Verder ben ik van plan om veel met haar te gaan wandelen en ik denk dat je haar nog weleens zult zien, want Pam die kan het niet laten om foto’s van haar te maken.’ Plagerig kijkt hij naar Pam die hem een duw tegen zijn schouder geeft. ‘Dat is fijn om te horen. Pam, jou zie ik morgen en Rutger tot ziens, hopelijk.’ Zijn moeder loopt voorop het kantoortje uit en houdt het hek voor hun open. Nu had Rutger eindelijk een hond, waarvoor hij zelf mag gaan zorgen.