Deel 5 - 19 juni 2023

Af en toe kijkt Rutger op van zijn werk en hij kan het nog steeds nauwelijks geloven dat het meisje tegenover hem zit. Ze heeft half lange donker blonde haren die los over haar schouder hangen. Groene ogen hadden die van hem ontmoet toen ze tegenover hem kwam zitten en nu kon hij niet wachten tot het pauze was. Dan zou hij vast haar naam te weten komen en hij wilde ook even uitrusten. Rutger was er niet meer aan gewend om zich zo lang achter elkaar te concentreren en ook al was het niet heel moeilijk wat hij moest maken. Zijn gedachten begonnen af te dwalen en dat was geen goed teken. Daar had hij op school ook last van gehad. De wijzer kruipt langzaam richting half twaalf dan zouden ze pauze hebben had Eva hem verteld. ‘Pauze,’ Rutger was zo in gedachten verzonken geweest dat hij niet door had gehad dat het half twaalf was. Hij pakt zijn lege mok, die Eva hem die ochtend gegeven had met sterke zwarte koffie. Hij wist dat nog een kop koffie hem goed zou doen. Hij gaat zitten op een van de banken in de hoek waar hij het gesprek samen met Madelief en Eva gevoerd had. Het meisje komt naast hem zitten en kijkt hem nieuwsgierig aan. ‘Jij bent de jongen die hier vorige week gesprek had. Leuk dat je hier nu ook werkt. Hoe heet je?’ zegt ze. Rutger kijkt haar overdonderd aan. Ze steekt hem haar hand toe en wacht geduldig. Eva is in het keukentje verdwenen en ook de andere jongens kijken hem allemaal aan. Het zweet breekt hem uit. Denk aan het advies van Madelief schiet er door zijn hoofd. Aarzelend pakt hij haar hand en schud deze. Elektrische stroompjes lopen door zijn arm als hij haar hand schud. Snel laat hij los en mompelt zijn naam. ‘Hoe zei je dat je heet?’ ze lijkt zich absoluut niet te storen aan het feit dat hij als een idioot gedraagt. ‘Ik ben Rutger,’ zegt hij nogmaals nu zijn naam duidelijk uitsprekend. Met alle moed die hij in zich heeft vraagt hij hoe zij heet. ‘Ik ben Pam en dat zijn Jork, Matt en Willem.’ Ze wijst ze één voor één aan en dan komt Eva terug uit het keukentje. Ze zet een mok dampende koffie voor hem neer en snel pakt hij hem en drinkt een paar slokken. Het is zo heet dat hij bijna zijn mond verbrand maar dat kan hem weinig schelen. Hij weet eindelijk hoe het meisje heet. ‘Zo jij hebt iedereen al voorgesteld aan Rutger, Pam.’ ‘Ja dat is wel zo makkelijk en aangezien jij er altijd een eeuwigheid over doet om koffie voor iedereen te zetten dacht ik dan stel ik iedereen maar voor.’ Lachend schud, Eva haar hoofd en gaat in de laatst overgebleven stoel zitten. ‘Hoe was het weekend, Rutger?’ Ze kijkt hem aan, maar niet zo doordringend als Pam daarnet. Die trok zijn naam zo ongeveer uit hem. ‘Goed hoor, ik heb niets bijzonders gedaan.’ ‘Wat noem jij niets bijzonders?’ Pam is het die de vraag stelt en verward kijkt hij opzij. Niet gewend dat hem meer vragen gesteld worden dan één.’ Rutger gaat verzitten en neemt eerst nog een slok koffie, zodat hij tijd heeft om iets te bedenken. ‘Ik heb deelgenomen aan een game toernooi samen met Berend mijn beste vriend.’ ‘Zijn jullie een goed team?’ Hij ontspant zich een beetje en tovert een lachje op zijn gezicht en durft Pam even recht aan te kijken. ‘Ja, we zijn best goed,’ zegt hij bescheiden. ‘Hebben jullie dat toernooi gewonnen dan?’ Pam schuift iets dichter naar hem toe en hij laat het gebeuren. Als hij wil kan hij weg, maar dat wil hij niet. Nog nooit heeft een meisje zoveel aandacht aan hem geschonken. Hij denkt aan de tinteling die hij door zijn arm voelde gaan toen hij haar de hand schudde. ‘Nee, zo simpel is het niet. We hebben de eerste wedstrijd gewonnen er gaan een aantal weken overheen voordat je het toernooi gewonnen hebt. Ik ben al blij dat we de eerste wedstrijd gewonnen hebben, want het team waartegen we uitkwamen was qua ranking beter dan wij. Dat wil niets zeggen maar meestal kun je er dan wel vanuit gaan dat ze meer tijd hebben besteed aan de game dan dat Berend en ik hebben gedaan.’ ‘Klinkt interessant.’ ‘Wat heb jij gedaan dit weekend?’ nieuwsgierig kijkt Rutger naar Pam. Hij gaat zo op in het gesprek met Pam dat hij niet in de gaten heeft dat de rest mee aan het luisteren is naar zijn verhaal. ‘Sorry, dat ik moet onderbreken Rutger en Pam, maar het is tijd om weer aan het werk te gaan.’ Eva staat op en de rest volgt haar voorbeeld. ‘Rutger?’ Hij draait zich om. ‘Ja, wat is er Pam,’ ongemakkelijk kijkt hij haar aan. ‘Sorry dat ik je nu niet kan antwoorden, maar als je zin hebt kan ik straks na het werk nog wel antwoorden.’ ‘Rutger knikt en loopt dan vlug naar zijn plek. Zijn mobiel piept en hij opent het bericht van Madelief. ‘Ik hoop dat het goed gaat, Rutger. Helaas kan ik je straks niet komen halen. Er is iets belangrijks tussen gekomen en ik haal het niet om om één uur weer bij Computerkundig te zijn. Bus 325 rijdt om tien over een en anders om half twee naar jouw huis. Nogmaals sorry en ik bel je vanmiddag wel. Je kunt het en ik kijk er naar uit om je verhaal te horen, Rutger. Tot straks.’ Even vloeit de paniek door zijn lichaam, maar als hij naar Pam kijkt wordt hij rustig nu had hij tijd om naar haar antwoordt te luisteren na het werk. Eigenlijk was het zo erg nog niet en hij kon echt wel iets zelf regelen. Dit was gewoon weer een obstakel dat hij moest zien te overwinnen. Dat zou best goed komen. Rutger concentreert zich weer op zijn werk en af en toe ontmoet hij Pams blik. Het kan hem niet snel genoeg één uur zijn, want hij wil heel graag weten wat Pam hem te vertellen heeft.