Deel 4 - 5 juni 2023

De hele week is Rutger, onrustig. Hij voelt de spanning in zijn buik, als hij aan aankomende maandag denkt, maar ook de glimlach van dat meisje was niet meer van zijn netvlies verdwenen. Nu is het bijna zover, tot zijn eigen verbazing was hij die ochtend om half acht wakker geworden en had zich best uitgerust gevoeld. In alle rust had hij eerst een kop koffie voor zichzelf gezet en de tijd genomen om zijn spullen te verzamelen. Heel veel had hij niet nodig. Zijn mobiel, laptop en koptelefoon. Hij werkt het liefste op zijn eigen laptop, daar had hij alle programma’s die hij nodig had om te programmeren van het weekend op geüpdatet en nu waren ze klaar om te gebruiken. Eigenlijk vond hij het best fijn dat hij weer naar iets toe kon, waar hij van waarde kon zijn. Om tien over half tien zou Madelief hem op komen halen. Dat vindt hij enorm aardig van haar, want hij weet dat ze meer cliënten heeft dan alleen hem. Het is pas kwart over negen hij heeft nog wel wat tijd over, voordat ze hem komt halen. Zijn tas staat klaar, dubbel gecheckt, om zeker te weten dat hij niets was vergeten. Hij was nooit zo geordend, maar nu wilde hij het echt goed doen. Hij laat zich op een stoel neerzakken en speelt zijn favoriete spelletje op zijn telefoon. Voor hij het weet, klingelt de bel hij pakt zijn jas, trekt deze aan en slingert zijn rugzak over zijn rechterschouder. ‘Goedemorgen, Madelief.’ Hij trekt de deur achter zich dicht en sluit hem twee keer af. ‘Jij ook goedemorgen, Rutger. Jij bent goed gehumeurd. Heb je goed geslapen?’ Rutger knikt en trekt de deur van de auto open. ‘Heb je er een beetje zin in vandaag?’ Madelief kijkt hem aan via de achteruitkijkspiegel. ‘Op zich wel ja. Ik ben benieuwd, maar wel een beetje zenuwachtig.’ ‘Dat is niet erg, Rutger. Iedereen is wel eens zenuwachtig, daar hebben de beste mensen last van. Weet je, ik ben ook nog altijd een beetje zenuwachtig als ik naar een nieuwe cliënt ga, maar dan denk ik. Ik heb altijd nog meer informatie dan dat de cliënt over mij heeft. Meestal ben ik ook nieuwsgierig, naar wat voor karakter de ander heeft. Probeer er voor open te staan is mijn advies, Rutger. Als je het niet probeert dan weet je het ook niet.’ Madelief slaat linksaf en ik zie de parkeerplaats opdoemen waar we de vorige keer ook geparkeerd hebben. Ik denk na over haar advies, terwijl ze haar auto in parkeert in een van de vakken het is niet heel druk op maandagochtend om tien voor tien. Er voor open staan, is haar advies. Dat had ik al een aantal keer gedaan en een aantal keer was ik tegen de muur opgelopen. Waarom was het af en toe zo lastig, om iets te vinden wat bij hem paste. Madelief duwt de deur van Computerkundig voor me open en laat me voorgaan, er zit al een andere jongen en deze steekt vriendelijk zijn hand op. Eva Klomp komt uit het keukentje, naar ons toegelopen, terwijl ik registreer dat er op iedere tafel al een laptop staat. ‘Goedemorgen, Rutger en Madelief,’ begroet ze ons vriendelijk. ‘Jullie zijn mooi op tijd.’ ‘Ik kom hem alleen afleveren. Ik moet helaas meteen weer door. Rutger veel succes en als er iets is dan weet je dat je me kunt appen,’ zegt Madelief. Dan is ze weg en ik kijk iets wat onzeker naar Eva, maar ik durf haar niet goed aan te kijken. Mijn zenuwen krijgen toch nog de overhand nu Madelief er niet meer is. ‘Heb je je eigen laptop bij je, Rutger?’ ‘Ja, ik heb van het weekend al programma’s geüpdatet, zodat ik er weer mee aan de slag kan.’ ‘Dat heb je goed gedaan, Rutger. Jij mag hier gaan zitten en dat wordt dan jouw vaste plekje.’ Hij gaat zitten en haalt zijn laptop uit zijn tas en zijn koptelefoon. Paniekerig rommelt hij in zijn tas, waar is zijn oplader? ‘Nu moet hij Eva wel om hulp vragen. ‘Eva?’ ‘Ja, is er iets, Rutger?’ ‘Ja, ik heb mijn oplader thuis laten liggen.’ ‘Dat is geen probleem, Rutger. Ik heb hier altijd een aantal reserve. Wat voor merk laptop heb je?’ Hij noemt het merk en Eva loopt naar achteren om een oplader voor hem te pakken. Niet veel later zet hij opgelucht zijn laptop aan. ‘Heb je het wifi wachtwoord voor me, Eva?’ Voor de tweede keer moet hij zijn angst zien te overwinnen, maar hij kan zijn stem onder controle houden. Ze geeft hem het wachtwoord en zegt dat ze zo bij hem zal komen. Dan komen er nog twee jongens binnen lopen die tegenover elkaar plaats nemen. Hij typt het wachtwoord in en niet veel later heeft hij connectie, terwijl het in zijn binnenste onrustig is. Waar zou dat meisje zijn wat de vorige keer zo breed naar hem lachte? Hij start de programma’s op die hij op school ook gebruikten en voert zijn e-mailadres en de wachtwoorden in. Er staan nog steeds half afgemaakte opdrachten van zijn laatste poging om te studeren op. Hij wordt opgeschrikt uit zijn gedachten als Eva een stoel bijtrekt en naast hem aan tafel komt zitten. Onmiddellijk is hij alert en het zweet breekt hem uit. ‘Oké, Rutger ik zou graag hebben dat je eerst een cursus doet, voordat je begint met programmeren, zo kan ik kijken hoever je al bent. De resultaten zullen we dan met elkaar bespreken. Hoever was je op school gekomen, Rutger?’ ‘Ik was nog bij het begin,’ zijn stem slaat over en hij voelt hoe de spanning zich steeds meer in zijn buik opbouwt. Hij wist dat hij het aan moest geven dat hij liever had dat ze niet zo dicht naast hem kwam zitten, maar hoe? Hij was het vergeten. Ze laat hem de website zien die waarvan ze wil dat hij hem gaat gebruiken, maar Rutger kan zich steeds moeilijker concentreren. Hij schuift zijn stoel nog een beetje naar rechts, maar dan zit hij tegen de muur. ‘Snap je wat ik van je vraag, Rutger?’ Hij knikt, niet meer in staat om te praten. ‘Mooi zo, dan begin maar en dan kom ik straks wel even kijken hoe je vordert. Opgelucht haalt Rutger adem als Eva opstaat en de stoel terug zet op zijn plaats. Hij voelt zijn hart nog wild kloppen en denk aan het advies wat Madelief hem daarstraks gaf. Probeer ervoor open te staan en als je het niet probeert dan weet je het ook niet. Dit was gewoon één van de obstakels waar hij tegenaan loopt. Geen rede tot paniek. Rutger kijkt nog een keer om zich heen. Nog altijd geen spoor van dat meisje. Hij zou willen dat ze hier was. Dat ze hem toe zou lachen net als de vorige keer. Dat zou hem wel op zijn gemak stellen. Zo goed en kwaad als het gaat probeert Rutger zich op zijn taak te concentreren. Na niet al te lange tijd is hij zo verdiept in de codes die hij van de website moet typen dat hij niet meer doorheeft dat de deur open gaat. Pas als er iemand tegenover hem komt zitten en hij afgeleid wordt. Kijkt hij op, daar is ze. Het meisje dat de vorige keer zo breed naar hem had gelachen. Opnieuw ziet hij die lach die de hele week al op zijn netvlies had gebrand. Haar ogen twinkelen en kijken hem nieuwsgierig aan. Hij glimlacht terug en ergens in hem begint iets te zingen.