Vluchtig laat Rutger zijn blik door de ruimte gaan. Er zitten vier mensen te werken, drie jongens en één meisje. Allemaal hebben ze een koptelefoon op alleen het meisje kijkt even op van haar werk en zijn ogen ontmoeten die van haar een fractie van een seconde, voordat ze zich weer op haar werk concentreert. Rutger slaat snel zijn blik neer en hij hoort hoe Madelief de deur achter hem sluit en hoe er iemand achterin de ruimte opstaat en naar hun toekomt. ‘Hallo, ik ben Eva Klomp. Jij moet Rutger zijn.’ Een hand verschijnt in zijn blik veld en hij haalt een keer diep adem en schudt Eva de hand en kijkt haar kort aan. Ze heeft blonde haren die in een staart gebonden zijn en zacht grijze ogen. Hij weet zijn zenuwen onder controle te houden als Madelief haar de hand schudt en hij steekt zijn handen in zijn broekzakken om niet te laten merken hoe nerveus hij werkelijk is. ‘Kom maar mee,’ zegt Eva. Ze wijst naar twee comfortabel uitziende banken waar een aantal stoelen om heen staan. Die samen een bonte verzameling vormen. Hij neemt plaats op een van de stoelen en laat zijn blik nog een keer over de andere deelnemers gaan. Zijn blik blijft even hangen, bij het meisje. ‘Lusten jullie wat te drinken?’ ‘Twee koffie, allebei zwart, alsjeblieft,’ zegt Madelief voor hun beide. Eva verdwijnt door een deur naar waar vast een klein keukentje is. Eva komt even later terug en zet voor hun beiden een bak koffie op tafel. Eva legt een kladblok op haar dijen en neemt een pen in haar hand. Hij vraagt zich hardnekkig af wat dat toch altijd is met alles op moeten schrijven. Een vluchtige glimlach glijdt over zijn gezicht, voordat hij zich concentreert op Eva en Madelief. ‘Zo Rutger, dus jij zou graag hier dagbesteding komen volgen. Kun je me vertellen, waarom je graag hier zou komen om dagbesteding te volgen?’ Kort kijkt hij Madelief aan en ze knikt hem bemoedigend toe. Hij heeft het met haar geoefend. Ze had hem vertelt wat voor vragen hij kon verwachten en dat ze hem zou helpen als het nodig was, maar dat het een goede oefening voor hem zou zijn om het zelf te proberen. Hij veegt zijn handen een keer af aan zijn broek pak zijn kop koffie neemt een slok en begint te vertellen. ‘Ik zou hier graag dagbesteding willen volgen, omdat het op een normale opleiding of stageplek niet lukt om het tempo wat er verwacht wordt bij te benen en daardoor raak ik in de problemen en dan komt er helemaal niets meer uit mijn handen. Eva knikt begrijpend en maakt een korte aantekening. ‘Wat heb je allemaal geprobeerd, voordat je hier kwam, Rutger?’ Opnieuw dwaalt zijn blik even door de ruimte voordat hij antwoord geeft op de vraag. ‘Ik heb een aantal keer geprobeerd om een ICT opleiding te volgen op verschillende niveaus. Ik begon op MBO 4 en toen ben ik terug gezakt naar MBO 3, 2 en uiteindelijk 1, maar het was allemaal niet te doen. Het ging te snel en er waren daar teveel mensen die me afleiden, want de groepen waren veel te groot. Daar had ik veel te veel last van.’ ‘Hij heeft een kleine en veilige omgeving nodig om zich te kunnen concentreren,’ vult Madelief hem aan. ‘Nou zoals je ziet hier kunnen niet heel veel mensen meer bij. Ik zit hier maximaal met zes deelnemers.Zoals je kunt zien,draagt iedereen een koptelefoon. De meeste vinden dat fijn en we hebben een half uur pauze, waarin we hier bij elkaar gaan zitten en met elkaar praten als je daar behoefte aan hebt. Anders mag je achter je computer pauzeren of even naar buiten gaan en een rondje lopen. Het is hier allemaal mogelijk. De tijden waarop we hier werken zijn verdeeld in twee keer drie uur. Van tien tot één en van twee tot vijf.’ Rutger luistert aandachtig en eindelijk begint hij een beetje te ontspannen. ‘Je mag hier alles proberen wat met computers te maken heeft. Je kunt leren programmeren, websites bouwen, grafisch tekenen, games maken in 2D en 3D, monteren van filmpjes en nog een aantal andere dingen, al heb je zo een idee van wat allemaal zou kunnen. Heb jij enig idee van wat jij zou willen leren, Rutger?’ ‘Ik ben best goed in programmeren.’ ‘Prima en wil je dan zelf programma’s maken of wil je kijken of er fouten in programma’s zitten en die eruit halen?’ ‘Dat weet ik nog niet. Ik was op de opleidingen die ik heb geprobeerd, vooral bezig met het leren van hoe je precies moet programmeren. Ik heb nog nooit een programma, geschreven wat werkte.’ Eva maakt nog een aantekening en kijkt hem vriendelijk aan. ‘Geen probleem, Rutger. We gaan hier ook eerst aan de slag met het leren van het programmeren en daarna bouwen we dat uit. Dat is een proces en heeft tijd nodig en die tijd krijg je hier. Het hoeft niet na een aantal weken af te zijn en je mag er zolang over doen als je wilt. Zit je op dit moment al een tijdje thuis, Rutger?’ Hij knikt en ben Madelief dankbaar als ze het woord neemt. ‘Hij zit inderdaad al een tijdje thuis ongeveer drie maanden en heeft moeite om regelmaat en structuur te vinden in zijn dagelijks leven. Ik kom een aantal keer per week bij hem om hem te helpen met allerlei dingen die hij moet leren. Dat gaat in kleine stapjes de goede kant op, maar aangezien hij de structuur mist is het lastig voor hem om op een vast tijdstip zijn bed uit te komen. Daar probeer ik hem bij te helpen, maar het zou goed zijn als hij dat nog meer in zijn dagelijks leven kan verwerken en leert om zijn afspraken na te komen.’ Eva knikt, maakt opnieuw een aantekening en richt haar blik weer op hem. ‘Woon je al lang op jezelf, Rutger?’ ‘Een jaar ongeveer, Eva.’ ‘Goed zo, Rutger. Dat zijn goede ontwikkelingen en dat is ook niet altijd makkelijk.’ Haar grijze ogen twinkelen vrolijk en Rutger slaat zijn blik neer. Hij weet niet wat hij met het compliment aan moet, maar voelt zich best een beetje trots. Dit is net zo iemand als Madelief. Ze wil hem graag helpen. ‘Wat denk je ervan, Rutger. Zou je hier graag dagbesteding willen volgen?’ ‘Ja, dat wil ik wel.’ ‘Nou dat is mooi. Het lijkt me verstandig om te beginnen met twee dagdelen in de week en als het goed gaat kunnen we dat uitbreiden. Is het goed als dat twee ochtenden worden, want ik heb op dit moment geen plek in de middag, misschien over een tijdje, maar dat kijken we tegen die tijd wel.’ Hij knikt, dan kan ik meteen oefenen met op tijd opstaan, schiet er door zijn hoofd. ‘Welke dagen zouden jou schikken, Rutger?’ ‘Maandag en donderdag,’ zegt hij zonder aarzelen. Eindelijk zijn alle zenuwen weg en voelt hij zich rustig. ‘Dan zie ik je volgende week maandag. Rutger, het was leuk om je te leren kennen en we gaan volgende week aan de slag met programmeren.’ Eva steekt opnieuw haar hand naar hem uit en deze keer pakt hij hem zonder aarzeling aan. Ze heeft een goede eerste indruk op hem gemaakt en hem op zijn gemak weten te stellen. Dat lukte niet veel mensen en daardoor voelde hij zich iets minder zenuwachtig als hij aan volgende week maandag dacht. Bij het naar buitenlopen ontmoeten de ogen van het meisje hem nog een keer en ze lacht breed naar hem. Die glimlach nestelt zich op zijn netvlies en hij krijgt maar half mee dat Madelief tegen hem zegt dat ze super trots op hem is en dat hij het hartstikke goed gedaan heeft.
Deel 3 - 30 Mei 2023
Hits: 527
