Deel 8 10 juli 2023

Rutger kan niet wachten tot het één uur is. Pam zit tegenover hem en iedere keer dat hun blikken elkaar ontmoeten moeten ze naar elkaar grijnzen. Vandaag had Rutger de cursus afgesloten die hij van Eva had moeten maken. Eva had hem goedkeurend aangekeken en gezegd, ‘Dat ze met hem wil overleggen over wat voor programma hij kan gaan schrijven.’ Rutger was zelf met het idee gekomen om een app te maken voor mensen met autisme die moeite hadden met opstaan, op tijd op afspraken zijn en overdag dingen doen, die iedereen moest doen. Hij wil een app gaan bouwen die door middel van spraakbesturing herinneringen geeft, zodat mensen die last hebben van een wekker die niet hoeven te gebruiken, maar zelf in kunnen spreken wat ze op dat moment moesten of wilde doen. Eva had het een goed idee gevonden en hij was eraan begonnen, maar nu was hij blij dat het één uur was, want nu wil hij heel graag de puppy gaan ontmoeten. Zijn moeder zou straks ook naar het asiel komen, zodat ze alle formaliteiten mee af kan handelen, zijn ouders vinden het goed, als hij voor de puppy gaat zorgen. Zijn vader was op dat moment ook thuis gekomen en zijn ouders hadden hem meteen gezegd, ‘Dat ze het goed vonden. Zelf misten ze ook een hond en ze zouden graag af en toe op die van hem willen passen.’ Nog nooit was hij zo blij geweest. Hij had zelfs Madelief een knuffel gegeven, omdat hij niet wist waar hij met zijn gevoel heen moest. Samen met Pam loopt hij Computerkundig uit, richting het busstation. ‘Welke bus moeten we hebben?’ vragend kijkt hij Pam aan. ‘Bus 3, Rutger. Die komt in vijf minuten, dus tijd genoeg.’ Zwijgend lopen ze naast elkaar naar het busstation. Rutger zou best iets willen zeggen, maar hij weet niet goed wat. Af en toe gluurt hij even opzij, zijn maag maakt salto’s voor zijn gevoel, maar hij durft niet haar hand te pakken. Afgelopen dinsdag was het haar zo makkelijk afgegaan, waarom had hij er dan zo een probleem mee. Niet veel later zitten ze naast elkaar in bus 3. Hij kijkt naar buiten. Pam zit naast hem en ineens voelt hij haar hand in die van hem glijden. Hij kijkt haar aan en een lach speelt om haar lippen. Ze geeft hem een knipoog en Rutger weet dat het, oké is. De hele verdere busreis laten ze elkaars handen niet meer los. Hand in hand wandelen ze naar het asiel en hij voelt de opwinding en hoe die zich meester van hem maakt. Straks heeft hij een puppy, hij weet zelfs al hoe hij haar wil noemen. ‘Vindt je het leuk dat je de puppy zal ontmoeten?’ vraagt Pam, terwijl ze het hek open duwt en hem voor laat gaan. ‘Ik kan niet wachten,’ in zijn blik komt een schittering te liggen. ‘Kom mee dan, even zeggen dat ik er ben en dan meteen door naar de puppy.’ Pam trekt hem mee een kantoortje in, waar een vrouw achter een bureau zit. ‘Hallo Mirjam,’ zegt Pam enthousiast. ‘Hoi Pam,’ Mirjam kijkt op van het werk wat ze aan het doen is. ‘Wie heb je meegebracht?’ ‘Dit is Rutger, hij wil graag de puppy zien.’ Mirjam staat op en komt met uitgestoken hand op hem afgelopen. Rutger aarzelt niet meer en schud de uitgestoken hand. ‘Ik zou graag, als de puppy groot genoeg is, haar willen adopteren. Mijn moeder komt straks ook even kijken en zal het dan wel verder uitleggen.’ Mirjam knikt, ‘Fijn om te weten dat er nu al interesse is voor de puppy. Ze is een schatje namelijk en ik denk dat het maar goed is dat je er zo vroeg bij bent, anders hadden we denk ik snel iemand anders gevonden. Maar aangezien ze nog zo jong is hebben we nog geen adoptiepapieren voor haar opgesteld of op de website gezet dat we een nieuwe puppy hebben. Pam, jij weet de weg, laat Rutger de puppy maar zien. Ik moet dit nog even afmaken. In de namiddag wordt het hondje Ricky opgehaald. Ik ben blij dat die zo snel een nieuw gouden mandje heeft gevonden.’ Pam trekt me mee naar de hokken en maakt eentje ervan open en dan zie ik haar opgerold als een balletje ligt ze op een kussen te slapen. Haar hele lichaam is bruin met wit behalve de punt van haar staart die is helemaal wit. Zodra ze hoort dat haar hok wordt geopend spits ze haar oortjes en opent ze haar oogjes. Haar staartje begint te kwispelen en beiden laten we ons op onze knieën zakken, zodat ze aan onze handen kan snuffelen. Eerst gaat ze even naar Pam en daarna komt ze naar mij. ‘Hallo, lief hondje,’ fluister ik. Ze likt mijn hand, zoals in mijn droom en laat zich door mij aaien. ‘Heb je al een naam voor haar bedacht?’ ‘Ja, als ik haar adopteer wil ik haar Bella noemen.’ Het hondje blaft, alsof ze het eens is met de naam die hij haar wil geven. Rutgers hart smelt als hij de kleine puppy aankijkt. Niet veel later duikt Mirjam achter ze op met zijn moeder. ‘Hallo mam, dit is Pam. Ze werkt ook bij computerkundig,’ zegt Rutger. Ze staan op en de puppy draait om zijn voeten heen, alsof ze hem al als baasje beschouwd. Pam en zijn moeder schudden elkaar de hand en ook zijn moeder hurkt bij het hondje neer. ‘Wat ben jij een schatje,’ zegt ze, terwijl ze haar achter haar pluizige oortjes kriebelt. ‘Hoe oud is ze?’ vragend kijkt zijn moeder naar Mirjam op. ‘Bijna negen weken en we willen haar tot week tien hier houden, daarna zou ze geadopteerd kunnen worden,’ zegt Mirjam. ‘Oké, dan willen we haar graag adopteren, Mirjam,’ zegt zijn moeder. ‘Dat kan, hebben jullie al een naam bedacht?’ ‘Ik nog niet, heb jij over een naam nagedacht, Rutger?’ Zijn moeder en Mirjam kijken hem afwachtend aan en Pam grijnst naar hem. Rutger laat zich weer op zijn knieën zakken. ‘Ja, ik zou haar graag Bella willen noemen,’ zegt hij. Bella blaft bij het horen van de naam en alle vier moeten ze lachen. ‘Volgens mij is Bella het ermee eens. Ik vind het een prachtige naam, dus dan wordt het Bella. Het is namelijk de bedoeling dat Rutger er zoveel mogelijk voor gaat zorgen. Dan mag hij ook de naam kiezen,’ zegt zijn moeder. Rutger kijkt zijn moeder aan en hij ziet in haar ogen dat ze trots op hem is.