Deel 7 3 juli 2023

Madelief zou er in een paar minuten zijn en Rutger had zich gedoucht en al koffie gezet. Voor het eerst in weken voelde hij zich enigszins goed. Hij had het niet voor elkaar gekregen om met Madelief te spreken over het overlijden van Laika en vandaag wil, hij daar verandering in brengen. Ze wist dat Laika overleden was, alleen iedere keer dat hij daar over probeerde te praten, ontstond er een knoop in zijn maag en bleven de woorden die hij uit wilde spreken achter in zijn keel steken. Gisterenavond was hij in slaap gevallen met het beeld van de puppy die Pam hem had laten zien op zijn netvlies. Hij had er vannacht zelfs van gedroomd, dat hij met de puppy aan het spelen was. Rutger had een bal weggeworpen waarna zij erachteraan was gerend en hem daarna de bal was komen terug brengen. Ze had de bal recht voor zijn voeten laten vallen en hij was bij haar neergehurkt. Ze had aan zijn hand gesnuffeld en zijn hand gelikt. Als hij terug dacht aan de droom, kwam er een dromerige blik in zijn ogen te liggen. De bel gaat en hij opent de deur voor Madelief. ‘Goedemorgen,’ groet hij haar. ‘Ik heb al koffie gezet, wil je een kopje?’ ‘Heel graag, Rutger. Dat is precies waar ik aan toe ben.’ Ze trekt haar jas uit en neemt alvast plaats. Niet veel later zitten ze tegenover elkaar. ‘Hoe is het met jou, Rutger?’ Geïnteresseerd kijkt ze hem aan. Haar pen in de aanslag. ‘Goed, ik heb gisteren een fijne dag gehad bij Computerkundig. Het eten met Pam was erg gezellig. Ze heeft me zo een lieve pup laten zien op haar telefoon.’ Madelief legt haar pen neer, ze weet dat Rutger echt veel van de hond van zijn ouders hield en dat hij er met haar niet over heeft kunnen spreken. Ze is benieuwd of dat nu wel lukt. ‘Wil je het over Laika hebben?’ vraagt ze zachtjes. Rutger knikt en haalt diep adem, voordat hij het woord weer neemt. ‘Sinds Laika er niet meer is voel ik me… Ik weet niet hoe ik het moet beschrijven, maar het voelt niet erg prettig. Ik weet dat mijn ouders het niet slim vinden dat ik zelf de zorg draag voor een huisdier, maar ik mis het knuffelen met Laika. Die voelde precies aan wat ik nodig had en ze kwam altijd bij me liggen toen ik haar nodig had,’ zijn stem hapert. In zijn ogen wellen tranen op die hij met veel moeite weg knippert. ‘Ik zou graag een nieuw maatje hebben,’ weet hij dan nog uit te brengen. Madelief knikt, ze begrijpt wat Rutger bedoeld. Een tijdje is het stil en hij neemt een paar slokken koffie om te kalmeren. ‘Wat zou je ervan vinden als we samen een plan bedenken, zodat jij toch voor de puppy kunt gaan zorgen en je ouders als een back-up dienen? Lijkt je dat iets, Rutger?’ Hij knikt, blij met de suggesties die Madelief doet. ‘Kun je een keer naar de puppy gaan kijken, Rutger?’ ‘Ja, donderdag, samen met Pam. Nadat we bij computerkundig hebben gewerkt. Pam werkt namelijk ook nog bij het dierenasiel en die puppy werd daarvan de week binnen gebracht. Ze vertelde me dat ze daar nog een paar weken moet blijven, omdat ze nog te jong was om al geadopteerd te worden. Ik zou niets liever doen dan voor dat hondje zorgen, Madelief. Je weet hoeveel ik altijd met Laika wandelde. Dat zou ik met haar ook zo graag willen doen.’ ‘Dat begrijp ik, Rutger en ik denk dat als het probleem alleen is dat je s’ ochtends moeite hebt met je bed uitkomen dat we daar best iets op kunnen bedenken. Liet je Laika ook wel eens s’ ochtends uit?’ ‘Ja,’ Rutger moet grinniken bij de gedachten.’ Ze ging eerst naar mijn ouders en dan had ze al snel genoeg door dat als die er geen zin in hadden dat ze mij wakker moest maken. Dan kwam ze mijn slaapkamer binnen, dan trok ze eerst aan de dekens en daarna als ik nog niet wakker was sprong ze bovenop me. Begon mijn gezicht af te likken net zolang tot ik opstond om haar uit te laten.’ Madelief moet hardop lachen als ze het voor zich ziet. ‘Dus je kunt wel op een normaal tijdstip uit je bed, Rutger. Dat is goed om te weten. Vertel me nu maar eens hoe het komt dat je gisteren met Pam wat hebt gegeten, terwijl je normaal echt helemaal nooit met iemand meegaat die je niet minimaal door en door kent.’ Rutger bloost van wat Madelief zegt en denkt weer aan het gesprek. ‘We zaten in de pauze te praten en toen kon ze de vraag die ik haar stelde niet meer beantwoorden, omdat het tijd was om weer aan het werk te gaan. Toen zei ze dat ze dat zou doen na het werk. Ik was in eerste instantie helemaal niet van plan om met haar wat te gaan eten, maar jij zei tegen me dat ik ervoor open moest staan en toen heb ik je advies maar opgevolgd. Jij kwam me toch niet ophalen en ik had verder toch niets te doen en ik vond Pam wel aardig. Ze is het eerste meisje dat meer aandacht aan me besteedt heeft dan maar één vraag te stellen en me daarna compleet te negeren, dus ik dacht waarom niet.’ ‘Dat zijn grote stappen vooruit die je maakt, Rutger. Je begint steeds zelfstandiger te worden. Alles waarin we geïnvesteerd hebben, daar ben je nu de vruchten van aan het plukken. Ik ben trots op je, maar dat weet je, want dat zeg ik je vaker. Wat denk je ervan als we je ouders eens bellen en ze vertellen dat je in het asiel een puppy hebt gevonden, waar je graag voor wilt zorgen. Dat ik denk dat als we alles goed regelen dat best te doen zou moeten zijn?’ ‘Meen je dat, Madelief?’ verwonderd kijkt, Rutger haar aan. ‘Ja, dat meen ik Rutger. Ik weet heel goed wat honden voor uitwerking kunnen hebben op mensen met autisme en ik zag dat je je slechter in je vel zat na het overlijden van Laika. Kijk nou eens je zit te stralen, Rutger als je het over die puppy hebt en over Pam. Ja, ik denk dat het je heel erg goed zal doen, als jij weer een hond hebt.’ Hij haalt zijn mobiel tevoorschijn en toets het nummer van zijn ouders in. Zet de telefoon op luidspreker, zodat Madelief mee kan luisteren. Niet veel later neemt zijn moeder op. ‘Rutger, wat een verrassing dat je belt. Heb je iets bijzonders te melden of belde je zomaar.’ ‘Hallo mama,’ zegt Rutger een beetje onzeker, maar Madelief knikt hem bemoedigend toe. ‘Ik wil papa en jou inderdaad iets voorleggen. Madelief zit naast me en die heb ik het net uitgelegd en ze ondersteund me en vind het een goed idee. ‘Nou, ik ben benieuwd,’ zegt zijn moeder en Rutger begint zijn idee aan zijn moeder uit te leggen.