Bijzondere kijk op de wereld

Rutger komt moeizaam overeind in zijn bed. Hij heeft er geen idee van hoe laat het is of wat het geluid is wat hem wakker heeft gemaakt. Hij heeft de gordijnen nog dichtgetrokken, voordat hij vanochtend om vijf uur naar bed ging en ze laten weinig licht door. ‘Rutger,’ hij kent die stem maar al te goed. ‘Ik kom eraan,’ mompelt hij. Hij was helemaal vergeten dat het dinsdag was, sinds hij met zijn opleiding ICT gestopt is heeft hij eigenlijk alleen nog maar zitten gamen. Hij kon er niks aan doen dat de meeste van zijn gamevrienden pas online kwamen als het tegen elf uur s’ avonds was. Lees meer...

Als Rutger wakker wordt is het iets voor tien. Tevreden kijkt hij naar zijn wekker en geeft zichzelf een schouderklopje. Hij had het weten te weerstaan om te lang door te gamen vannacht en was rond half een gaan slapen. Hij trekt de gordijnen een heel klein stukje open. Het gesprek met Madelief had hij in zijn oren geknoopt. Rutger wilde het graag goed doen, maar dat was een heel lastig punt voor hem. Koffie, daar had hij behoefte aan, terwijl de koffie doorloopt, sloft hij naar de badkamer om een washandje door zijn gezicht te halen. Lees meer...

Vluchtig laat Rutger zijn blik door de ruimte gaan. Er zitten vier mensen te werken, drie jongens en één meisje. Allemaal hebben ze een koptelefoon op alleen het meisje kijkt even op van haar werk en zijn ogen ontmoeten die van haar een fractie van een seconde, voordat ze zich weer op haar werk concentreert. Rutger slaat snel zijn blik neer en hij hoort hoe Madelief de deur achter hem sluit en hoe er iemand achterin de ruimte opstaat en naar hun toekomt. ‘Hallo, ik ben Eva Klomp. Jij moet Rutger zijn.’ Een hand verschijnt in zijn blik veld en hij haalt een keer diep adem en schudt Eva de hand en kijkt haar kort aan. Lees meer...

De hele week is Rutger, onrustig. Hij voelt de spanning in zijn buik, als hij aan aankomende maandag denkt, maar ook de glimlach van dat meisje was niet meer van zijn netvlies verdwenen. Nu is het bijna zover, tot zijn eigen verbazing was hij die ochtend om half acht wakker geworden en had zich best uitgerust gevoeld. In alle rust had hij eerst een kop koffie voor zichzelf gezet en de tijd genomen om zijn spullen te verzamelen. Heel veel had hij niet nodig. Zijn mobiel, laptop en koptelefoon. Lees meer...

Af en toe kijkt Rutger op van zijn werk en hij kan het nog steeds nauwelijks geloven dat het meisje tegenover hem zit. Ze heeft half lange donker blonde haren die los over haar schouder hangen. Groene ogen hadden die van hem ontmoet toen ze tegenover hem kwam zitten en nu kon hij niet wachten tot het pauze was. Dan zou hij vast haar naam te weten komen en hij wilde ook even uitrusten. Rutger was er niet meer aan gewend om zich zo lang achter elkaar te concentreren en ook al was het niet heel moeilijk wat hij moest maken. Lees meer...

Het laatste kwartier lijkt wel een uur te duren, maar dan is het eindelijk één uur. Rutger voelt zich mentaal uitgeput, maar zijn nieuwsgierigheid wint het van zijn vermoeidheid. ‘Hier is de adapter weer, Eva. Dankjewel voor het lenen.’ ‘Graag gedaan, Rutger. Hoe vond je het gaan de eerste dag?’ In zijn ooghoeken ziet hij Pam de deur al uitgaan en eigenlijk heeft hij helemaal geen zin om Eva’s vraag te beantwoorden. ‘Het ging best goed, Eva. Nu ben ik wel wat moe, maar dat komt omdat ik het niet meer gewend ben om me zolang achter elkaar te concentreren.’ Rutger kijkt door het raam, maar hij ziet Pam niet meer, zou ze haar belofte vergeten zijn? Lees meer...

Madelief zou er in een paar minuten zijn en Rutger had zich gedoucht en al koffie gezet. Voor het eerst in weken voelde hij zich enigszins goed. Hij had het niet voor elkaar gekregen om met Madelief te spreken over het overlijden van Laika en vandaag wil, hij daar verandering in brengen. Ze wist dat Laika overleden was, alleen iedere keer dat hij daar over probeerde te praten, ontstond er een knoop in zijn maag en bleven de woorden die hij uit wilde spreken achter in zijn keel steken. Gisterenavond was hij in slaap gevallen met het beeld van de puppy die Pam hem had laten zien op zijn netvlies. Lees meer...

Rutger kan niet wachten tot het één uur is. Pam zit tegenover hem en iedere keer dat hun blikken elkaar ontmoeten moeten ze naar elkaar grijnzen. Vandaag had Rutger de cursus afgesloten die hij van Eva had moeten maken. Eva had hem goedkeurend aangekeken en gezegd, ‘Dat ze met hem wil overleggen over wat voor programma hij kan gaan schrijven.’ Rutger was zelf met het idee gekomen om een app te maken voor mensen met autisme die moeite hadden met opstaan, op tijd op afspraken zijn en overdag dingen doen, die iedereen moest doen. Hij wil een app gaan bouwen die door middel van spraakbesturing herinneringen geeft, zodat mensen die last hebben van een wekker die niet hoeven te gebruiken, maar zelf in kunnen spreken wat ze op dat moment moesten of wilde doen. Lees meer...

Sinds Rutger weet dat de puppy van hem zal zijn is zijn humeur een stuk beter. Die middag had hij samen met Pam nog een hele tijd met Bella gespeeld op het gras veld achter de kennels. Bella had flink rondgerend en was tegen hem opgesprongen alsof ze hem vertrouwden, vanaf het moment dat ze hem had gezien. Ze hadden gespeeld tot Bella moe was en aan zijn voeten was komen liggen om uit te hijgen. Voorzichtig had Rutger haar opgepakt en Bella op schoot genomen. Een hele tijd had hij met Pam en Bella zo op een bankje gezeten. Lees meer...

Rutger had Bella net nog uitgelaten en nu was het tijd om te gaan slapen. Hij heeft Bella in haar mand gelegd en aait haar nog een keer over haar kopje. Rutger kan zien dat ze moe is. Het was ook een drukke dag geweest en hij begreep maar al te goed dat Bella aan haar nieuwe omgeving moet wennen. Toen ze thuiskwamen had ze eerst zijn hele appartement verkend en had haar behoefte op de keukenvloer gedaan om haar territorium te markeren. Rutger had alles weer opgeruimd en had er om moeten lachen. Hij had zijn wekker vroeg gezet en hoopte dat Bella de hele nacht door zou slapen. Lees meer...

Auteur: Annique